Soms zit ik in de trein en verveel ik me de pleuris. Gelukkig is er dan de optie om hard op gesprekken te voeren, want je weet er luisteren toch altijd andere mensen mee. Het blijft leuk om te zeggen dat ik student ben die priester wil worden. Ik ga naar de priesteracademie, en daar leren ze je om gaan met social media. Nieuwe manieren om met kinderen in contact te komen.
Ook ben ik al een aantal keren voorwaardig vrijgelaten uit de gevangenis. Dan zeg ik meestal dat ik mijn benen scheer, omdat ik anders uitslag krijg van die elektrische enkelband.
Het blijft dan mooi om die gezichten van die mensen te zien. Maar het mooiste is als je achter het bankje twee dames hoort zeggen:" Oh, heb je dat gehoord?!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten